Author :
DOI : 10.29228/ASOS.52207
Year-Number: 2021-120
Yayımlanma Tarihi: 2021-09-07 20:37:29.0
Language : Türkçe
Konu : Yönetim ve Strateji
Abstract
Bu çalışmanın amacı sağlık kurumlarında sosyal sermaye kavramını sürdürülebilir rekabet üstünlüğü açısından işletme temel fonksiyonları (yönetim, müşteri hizmetleri, pazarlama, tedarik zinciri, halkla ilişkiler, finansman) bağlamında kuramsal olarak incelemek, tartışmalar ile öneri ve sonuçlara ulaşmaktır. Çalışmanın birinci bölümünde sosyal sermaye kavramının gelişimi tarihsel perspektifte, üç farklı dönemde ele alınarak incelenmiştir. Sonra, sürdürülebilir rekabet üstünlüğü kavramı sağlık kurumları açısından işletme temel fonksiyonları bağlamında ele alınmış, sosyal sermaye kavramı ile kuramsal ilişkisi irdelenmiştir. Son olarak tartışmalarla öneri ve sonuçlar ortaya konulmuştur. Çalışma, sağlık kurumlarında sosyal sermaye ve sürdürülebilir rekabet üstünlüğünü, işletme temel fonksiyonları bağlamında kavramsal ve kuramsal olarak ele alması açısından özgün niteliktedir. Bu çalışmada, işletme temel fonksiyon alanları; yönetim, müşteri hizmetleri, pazarlama, tedarik zinciri, halkla ilişkiler, insan kaynakları, finansman bağlamında örgütsel ve bireysel sosyal sermayenin sürdürülebilir rekabet üstünlüğü ile ilişkisi ortaya çıkarılmıştır. Sosyal sermaye ve sürdürülebilir rekabet üstünlüğü arasındaki ilişki işletme temel fonksiyonları bağlamında ölçülebilir hale getirilmesi, nicel çalışmalarla bu ilişkinin büyüklüğü ve yönünün ortaya çıkarılmasına yönelik çalışmalar yapılması gerektiği anlaşılmıştır. Bu çalışma sağlık kurumlarını oluşturan farklı bölümlerin sosyal sermaye seviyelerinin örgüt performansı açısından farklı sonuçlar doğurduğu sonucunu ortaya çıkarmıştır. Bu konuyla ilgili ilerde yapılacak nicel çalışmalarda, sağlık kurumları içinde yer alan her bölümün sosyal sermayesinin ayrı ayrı ölçülerek, örgütsel sosyal sermaye değerlerine ulaşılmaya çalışılması daha güvenilir sonuçlar ortaya koyacaktır.
Keywords
Abstract
The aim of this study is to theoretically examine the concept of social capital in health associations in terms of competitive advantage in the context of business basic functions (management, customer service, marketing, supply chain, public relations, financing), to reach suggestions and results with discussions. In the first part of the study, the development of the concept of social capital has been examined in three different periods in historical perspective. Then, the concept of competitive advantage is discussed in the context of the basic functions of the business in terms of health associations and its theoretical relationship with the concept of social capital is examined. Finally, suggestions and results were presented with discussions. The study is unique in that it conceptually and theoretically addresses social capital and competitive advantage in health associations in the context of business basic functions. In this study, in the context of management, customer service, marketing, supply chain, public relations, human resources, finance organizational and individual social capital has been evaluated to be associated with competitive advantage. It has been understood that the relationship between social capital and competitive advantage should be operationalized in the context of business basic functions, and studies should be carried out to reveal the size and direction of this relationship with quantitative studies. This study revealed that social capital levels of different departments that make up health associations have different outcomes in terms of organizational performance. In future quantitative studies on this subject, measuring the social capital of each department within the health association separately and trying to reach the organizational social capital values will reveal more reliable results.
Keywords
- Yeni dünya düzeninde, organizasyonların mümkün olan en zeki, en yetenekli bireyleri istihdam etmesi esastır. Beşeri sermaye bir örgütün en büyük varlığıdır. Ancak, bu yeterli değildir. Kurumlar ayrıca bireylerin başarı için ilişkisel olarak en uygun konumlandırılmasını sağlamalıdır. Bunu yapmak sosyal sermaye potansiyelini açığa çıkaran yeni bir sınır gerektirir. Sosyal sermaye, bireyin diğerleriyle bağlantı kurma biçimine dayalı olarak yaratılan rekabet avantajıdır. Son araştırmalar, inovasyon ve uygulamayı mümkün kılmak için sosyal sermayeyi daha güçlü bir şekilde düşünmemiz gerektiğini gösteriyor (Arena, 2016, s.22).
- Sosyal sermayenin iki temel yönü, grup uyumu ve aracılık özellikle insan kaynakları uygulamalarıyla ilgilidir. Grup uyumu en iyi şekilde, bir grup içindeki bir bireyin aynı gruptaki diğerlerine ne kadar bağlı olduğu olarak tanımlanır. Genellikle kümeler olarak anılan gruplar, grup içinde çok sayıda yedekli bağlantıya sahip olduklarında yüksek düzeyde uyumlu olarak kabul edilirler (Arena ve Uhl-Bien, 2018, s. 23). Uyumlu grupların faydaları, bireylerin bilgileri hızlı bir şekilde paylaşabilmeleri ve tipik olarak daha az bağlı gruplara göre daha yüksek düzeyde güven gösterebilmeleridir (Fleming, Mingo ve Chen, 2007). Aracılık, bir kümeden diğerine köprü bağlantılarını temsil eder. Bireyler veya aracılar olarak, bir kümeden diğerine bağlayıcı görevi görürler. Bireyler için komisyoncu rolünde olmanın üç özel rekabet avantajı vardır: çeşitli bilgilere daha geniş erişim, yeni bilgilere erken erişim ve bilgi yayılımı üzerinde kontrol (Burt, 2005). Sağlık kurumlarında maksimum uyumu, bilgi akışını ve kontrolü sağlayacak örgüt yapısı ve insan kaynakları yönetimi stratejileri örgütsel bağlılığı, iş tatminini ve örgütsel vatandaşlık davranışı geliştiren çalışan sayısını artıracaktır.
- Bates (1994, s. 674) sahip olunan sosyal sermayenin finansmana erişim sağlamaya yardımcı olabiliceğini belirtmiştir. Sağlık kurumlarının banka kredilerine ve devlet sübvansüyonlarına başvuruları değerlendirilme aşamasındayken söz konusu sağlık kurumlarının yönetiminin sahip olduğu sosyal sermayeyi kullanarak bu kaynaklara ulaşmada öncelik elde edebilir. Hatta özel sağlık kurumları bu kaynakları elde etmek amacıyla yönetici veya diğer pozisyonlara sosyal sermayelerini kullanarak bu kaynaklara ulaşılmasını sağlayacak kişiler transfer edebilir.
- Girişimcilikte sosyal sermaye, girişimcilerin iş fırsatlarını keşfetmek, kullanmak ve başarılı olmak için ihtiyaç duydukları kaynaklara erişebildiği tüm kişilerarası ve organizasyonlar arası ilişkileri ifade eder (Davidsson ve Honig, 2003, s. 303). Sağlık kurumlarının ihtiyaç duyduğu bu kaynaklara erişimde örgütsel ve yöneticilerin sahip oldukları köprü kuran sosyal sermaye birikimleri kaynaklara erişimi ve bu finansal imkânlardan erken haberdar olunmasını sağlamaktadır. Bağlayıcı sosyal sermaye sahibi çalışanları sağlık kurumlarına özellikle devlet sübvansiyonlarına erişimde öncelikli olmalarını sağlayabilmektedir.
- Sosyal sermaye, örgütler arasında, örgütler ve aktörler arasında bilgi maliyetlerini, pazarlık ve karar alma maliyetlerini, politika oluşturma ve uygulama maliyetlerini azaltmakta ve bu şekilde finansal sermayeyi desteklemektedir (Landry vd., 2002, s. 686). Girişimcilerin, özellikle firmalar arası ve firma içi ilişkiler olmak üzere her türden ağlar geliştirmeleri ve teşvik etmeleri gerekmektedir.
- Sosyal sermaye, çeşitli kurumsal performans çıktılarını etkiler. Müşteriler, tedarikçiler, rakipler, iş ortakları ve yerel topluluklar gibi kilit paydaşlarla bağlantılar ve ağ ilişkileri kurulmasını gerektirir; aynı zamanda bu ilişkilerin sebebi olarak görülebilir. Sosyal sermaye, kaynakların yeniden yapılandırılmasını, yeteneklerin entegrasyonunu ve işletmelerin öğrenme yeteneğinin geliştirilmesini sağlar. Sosyal sermaye, değişim ve entegrasyonun gerekli koşuludur, entelektüel sermayeyi geliştirir. Aynı zamanda inovasyon davranışını da teşvik eder (Aldaibat, 2017, s. 66).
- Sosyal sistemlerin en önemli özelliklerinden biri içinde yer alan insanların aynı özelliklere sahip olmayışıdır. Buna sosyal çok kökenlilik adı verilmektedir. Bunun anlamı, örgüt çalışanlarının fiziksel ve ruhsal olarak eş olmamalarıdır. Bu farklı olma durumu, aynı zamanda sosyal katmanlaşma ve sosyal eşitsizliğin de temel sebebini teşkil eder. Sosyal katmanlaşma ve eşitsizlik her ne kadar negatif bir durum olarak görünsede, farklılıkların iyi yönetilebilmesi sosyal, kültürel ve örgütsel zenginliği oluşturacak unsurlar haline gelebilir (Sorokin, 1994, s. 67).
- Nitekim hastanelerin doğuşu yardım kuruluşlarına, vakıflara ve misafirhanelere (hospitalium) dayanmaktadır. Tarihte müslüman idareciler tarafından pek çok hastane kurulmuştur. Mısırda inşa edilen Ahmed bin Tolun Hastanesi (872-874), müslüman bir idareci tarafından, vakıf gelirleriyle kurulan ilk hastanedir. Bu hastanede bütün tedavi ve ilaç uygulamaları ücretsizdi. Tolun aynı zamanda tıbbi acil durumlara müdahale etmek ve tıbbi yardım uygulanmasını genişletmek amacıyla bir dispanser açmıştı. Bu hastaneden sonra Bağdat ve Kahire’de başka vakıf hastaneleri tesis edildi (Kahya ve Erdemir, 2000, s. 42-43). İlk hastaneler vakıf gelirleriyle kurulmuştur. Sağlık kurumlarının var oluşunun temelinde bireylerin başkalarının yaşamını devam ettirme amacı ve bu amaç doğrultusunda kurulan sosyal ilişkiler yatmaktadır.
- Doğu Roma’nın (Bizans’ın) başkenti olması hasebiyle ilk hıristiyan hastaneleri aslında İstanbul’da kurulmuştu. Yani İstanbul, fethedilmeden önce de önemli bir sağlık merkeziydi. Dördüncü yüzyılda başkentteki mevcut hastaneler asırlar sonra kurulacak olan Osmanlı darüşşifaları gibi kimsesiz ve yoksullara hizmet veriyordu. Beşinci yüzyılda para karşılığında hizmet veren ilk özel hastane de açılmıştı. Sağlık sisteminin gelişmesinde I. Justinianos’un (527-565) reformlarının önemli bir etkisi vardı. Bu dönemde devletin resmen imtiyaz verdiği hekimler, kentlerde hekim yetiştirme yetkisine sahipti. Hekimler hastanelerin hizmetine girince hastaneler de tıp eğitim merkezi hüviyetini kazanmış oldu (Sayılı, 1981, s. 9-10). Müslüman kültürü dışındaki diğer kültürler içinde hastanelerin var oluş aşamaları aynıdır. Elde ettikleri kâr ile ekonomik varlıklarını devam ettirme amacı güden ilk özel hastaneler artan tabip ihtiyacı ve maliyetler nedeniyle kurulmuştur. Ancak günümüzdeki özel hastanelerin ekonomik var oluş amaçları yasaların müsade ettiği en yüksek karı elde etmektir. Bu amaçla özel hastanelerin kurulmasının sebebi gayri safi yurtiçi hasıladan sağlık harcaması olarak ayrılan payın büyümesidir. Bu amaçla devlet sağlık politikası olarak özel sağlık kuruluşlarının kurulmasını maddi olarak teşvik etmektedir.
- Yukarıdaki bilgiler ışığında, günümüzün modern sağlık kuruluşlarının doğuşu hayırsever birliklerine, vakıflara dayanmaktadır. Sivil toplum örgütlerinin ne derece yaygın olduğu, bireylerin bu örgütlerde ne oranda görev aldıkları ve bireylerin gönüllü olarak aylık ortalama hizmet süreleri (Yıldız ve Topuz, 2011, s. 216) sahip olunan toplumsal sosyal sermayeyi belirleyen ölçütlerdir. Bu bilgiler ışığında sağlık kurumlarının var olduğu ilk dönemden günümüze var oluşunun temelinde toplumun sosyal sermaye birikimi vardır. Sosyal sermayesi yüksek toplumlarda sağlık hizmetlerinin sunumu ve bu hizmetlerden faydalanan birey sayısıda yüksek seviyededir. Sağlık kurumlarının rekabet üstünlüğü açısından sosyal sermayeleri aynı zamanda faaliyet gösterdikleri toplumun sosyal sermayesi ile birlikte değerlendirilmesi gerekir.
- Yine Osmanlı İmparatorluğu’nda Evkaf Nezaret’ nin 1826 da kurulmasıyla vakıfların sınırlı tüzel kişilikleri ortadan kaldırılmıştır. Mütevellilerin (güvenilen kimseler, vakıf yöneticileri) ve evkaf müdürlerinin yaptığı yolsuzluklar, vakıf gayrimenkullerinin ömürboyu kiralama sistemiyle işletilmesi gibi formel düzenlemeler, sonuçları ağır olan bu kurumsal değişimin sebepleridir. Sonuç olarak Osmanlı vakıf hastaneleri ve tıp okulları kendi masraflarını karşılayamayan, hekim yetiştirmek bir yana deprem ve yangın gibi felaketler nedeniyle harap durumda kalan, liyakatsiz hekimlerin atandığı işlevsiz ve etkin olmayan kuruluşlara dönüşmüşlerdir (Akkuş, 2018, s. 162).
- Hayırseverlik – kamu yararı için özel eylem – bir topluluğun kamusal sorunları belirleme ve bunları ele almak için stratejiler geliştirme kapasitesinin kritik bir göstergesidir. Bir topluluğun para bağışları ve gönüllü zaman sağlama konusundaki cömertliği, kâr amacı gütmeyen kuruluşların kamusal sorunları çözmeye yönelik şekillenmesinde kritik öneme sahiptir. Hayırseverlik, bireyler arasında güven ve bağlılık oluşturan, toplulukların kendi kendini yönetme yeteneğini geliştiren, bireyler arasında güven, paylaşılan değerler ve karşılıklılık oluşturan ağlar ve normlar - sosyal sermaye inşa ederek topluluklar içinde bağlantılar oluşturma ve güçlendirmede kilit noktadadır (Brown, 2004, s. 1). Hayır etmek sebebi kişiden kişiye, zamana ve içinde bulunulan kültüre göre farklılık gösteren bir eylem olsada, hayırsever bireylerin bulunduğu örgütlerde üyeler ve bu üyelerin oluşturduğu örgüt ile ilişkili olan bireyler tarafından örgütsel iklim, örgütsel bağlılık, örgütsel vatandaşlık davranışı gibi örgütsel davranış türleri pozitif olarak algılanır. Sağlık Kurumlarında bu metaforlar sağlık kurumlarının rekabet gücüne etki edecek örgütsel performansa olumlu yönde etkileyeceği düşünülmektedir.
- Kurum felsefesinin dört temel fonksiyonundan bahsedilebilir. Oryantasyon, kurum felsefesinden kaynaklanan ilk eve kuralların, örgütsel davranışın yönlendirilmesinde kullanılmasıdır. Motivasyon; belli değer ve normlara olan inanç ile “ ahlaki bir üst yapı” nın oluşturulmasıdır. Açıklama; kurumun davranış ve fonksiyonları hakkında oluşan yanlış kanaatlerin düzeltilmesi noktasında neyin nasıl yapıldığının açıklanmasıdır. Seleksiyon (seçim) ise; mevcut alternatiflerden, ihtiyaçların tatmini konusunda, daha uygun olacak alternatifin tercih edilmesidir (Okay, 2000, s. 127).
- Sosyal sermaye unsurlarından sağlanan ilişki ağları, iş hayatının aktörlerine, öncelikle bilgiye erişim, önemli kararlarda tercih edilme ayrıcalığı, finansal kaynaklara daha kolay ulaşım ve çevresini ve çevresel gelişmeleri yönetme avantajını kazandırmaktadır (Sözen, 2009, s. 125). SONUÇ
- KAYNAKÇA Hanifan, L. J. (1916). New possibilities in education, The Rural School Community Center. Annals of the American Academy of Political and Social Science, (67), 130-138. Bourdieu, P. (1986). The forms of capital. Richardson, J.G. (Ed.), Handbook of theory and research for the sociology of education, 241-258. Westport: Greenwood. Coleman, J. (1988). Social capital in the creation of human capital. The American Journal of Sociology, (94), 95-120. Coleman, J. (1990). Foundations of Social Theory. Cambridge: Harvard University Press. Putnam, R. (1995) Bowling Alone: America’s declining social capital. Journal of Democracy, 6(1): 65-78. Portes, A. (1998). Social Capital: its origins and applications in modern sociology. Annual Review of Sociology, 24, 1–24. Burt, R. S. (1992). The Social Structure of Competition. N. Nohria & R. G. Eccles (Ed.), Networks and Organizations: Structure, Form, and Action içinde (57-91). Boston: Harvard Business School Press. Burt, R. S. (2008). Structural Holes versus Network Closure as Social Capital. N. Lin, K. Cook, & R. S. Burt (Eds.), Social Capital Theory and Research içinde, (4. Baskı, 31–56). New Jersey: Aldine Transaction. Lin, N. (2001). Social Capital: A Theory of Social Capital and Action. New York: Cambridge University Press. Fukuyama, F. (1999). Social capital and civil society. IMF conference on second generation reforms. IMF Working Paper. Social Capital and Civil Society - Francis Fukuyama Prepared for delivery at the IMF Conference on Second Generation Reforms, Erişim tarihi: 18.06.2021 Fukuyama, F. (1995). Trust: The Social Virtues and the Creation of Prosperity. New York: Free
- Press. Fox, J. ve Gershman, J. (2000). The World Bank and social capital: Lessons from ten rural
- development projects in the Philippines and Mexico. Policy Sciences, 33, 399–419. Woolcock, M. (2001). The place of social capital in understanding social and economic
- 12.07.2021 Abdioğlu, H & Yavuz, S. (2013). İşletmelerde Sosyal Sermayenin Ölçülmesine ve
- Bilimler Fakültesi Dergisi, 15 (1) , 25-56. Fukuyama, F. (2001). Social capital, civil society and development. Third World Quarterly,
- 22(1). Devamoğlu, S. (2008). Sosyal Sermaye Kuramı Açısından Türkiye’de Demokrasi Kültürü
- Bilimler Enstitüsü, Kamu Yönetimi Anabilim Dalı, Denizli. Schuller, T., Baron, S., & Field, J. (2000). Social Capital: A Review and Critique, Social
- Capital: Critical Perspectives. New York: Oxford University Press, Özdemir, A. (2007). Sosyal ağ özellikleri bakış açısıyla sosyal sermaye ve bilgi yaratma ilişkisi:
- Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir. Putnam, R. D. (1993) Making Democracy Work: civic traditions in modern Italy. Princeton
- University Press, Princeton. Field, J. (2003). Social Capital. London: Routledge. OECD, (1996). Globalisation and Competitiveness: Relevant Indicators,
- 2896%2943&docLanguage, Erişim tarihi: 13.05.2021 Şahin, Ü. (2012). Ülkemiz Sağlık Hizmetlerinde Çelişkiler, https://www.slideshare.net/usahin1965/lkemiz-salik-hizmetlerinde-elikiler-1, Erişim
- Tarihi:03.09.2021 Porter, M. E. & Teisberg, E. O. (2006). Redefining Health Care: Creating Value- Based
- Competition on Results. Harvard way, Boston, Massachusetts: Harvard Business School Institute of Medicine, , (2001). Free Executive Summary of Crossing the quality chasm: a new
- 04.09.2021 Yüksel, N. (2021). Sağlık Hizmetlerinde Maliyet, https://www.iienstitu.com/blog/saglik-hizmetlerinde-maliyet , Erişim Tarihi:01.09.2021 Rakhimbekova, A. E. & Seitkaziyeva, A. M. (2014). Competitiveness of health care institutions
- Life Scientific Journal, 11, 27–31. Radu, C. & Popescu, D. (2011). Strategic and Tactical Movements and Organizations’
- 1122. Empxtrack, (2017). Top 5 Performance Challenges Faced in Healthcare Industry, https://empxtrack.com/blog/performance-management-challenges-in-health-industry/, Erişim
- Tarihi: 03.09.2021 Popa, I., Dobin, C., Popescu, D. & Dragichi, M. (2011). Competitive Advantage in the Public
- Sector. Theoretical and Empirical Researches in Urban Management. 6, 60–66. Hendry, C., Jones, A., Arthur, M. & Pettigrew, A. (1991). Human Resource Development in
- Sheffield. Strömgren, M., Eriksson, A., Ahlstrom, L., Bergman, D. K. & Dellve, L. (2017). Leadership
- Health Organization and Management, Vol. 31 Issue: 2, 175-191. Kotler, P. (1997). Marketing management: Analysis, planning, implementation, and control,
- New Jersey: Prentice-Hall. Halme, J. (2021). The role of social capital in the institutionalization of regional place marketing
- activity, Place Branding and Public Diplomacy 17, 249–256. Kim, H. K. and Lee, C. W. (2021). Relationships among Healthcare Digitalization, Social
- J. Environ. Res. Public Health , 18. Boddy, D. (2017): Management – An Introduction (7. Baskı). Harlow: Pearson Education. Schermerhorn, J., R., Jr. (2005): Management (8. Baskı). Hoboken: John Wiley & Sons. Boehnke, K., Bontis, N., Distefano, J. J., Distefano, A. C. (2003), Transformational Leadership:
- Organization Development Journal, 5-15. Yammarino, F. J. (1994). Indirect leadership: Transformational leadership at a distance. In B.
- transformational leadership (pp. 26–47). Sage Publications, Inc. Levy, M. and Weitz, B. A. (2007). Retailing Management. New York: McGraw Hill. Kotler, P. (1972). A Generic Concept of Marketing, Journal of Marketing, 36, 46-54. Ferguson, B.R. (2000). Implementing Supply Chain Management, Production and Inventory
- Management Journal, Vol. 41, No. 2, s. 64-67. Baraniecka, A., Witkowski, J. (2011). The social capital in supply chain management
- University of Finance and Administration. Tengilimoğlu, D. (2001), Sağlık Kuruluşlarında Halkla İlişkiler. Gazi Kitabevi. Sommerfeldt, E. J., & Taylor, M. (2011). A social capital approach to improving public
- Relations Review, 37(3), 197–206 Taylor, M. (2009). Civil society as a rhetorical public relations process. In R. Heath, E. L. Toth,
- 91). Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates. Arena, M. & Uhl-Bien, M. (2016). Complexity Leadership Theory: Shifting from Human
- Capital to Social Capital, People & Strategy journal, 39 (2), 22-27. Fleming, L., Mingo, S., & Chen, D. (2007). Collaborative Brokerage, Generative Creativity, and
- Creative Success, Administrative Science Quarterly, 52 (Sep.), 443–475. Burt, R. (2005). Brokerage and Closure: An Introduction to Social Capital, Administrative
- Science Quarterly, 52(3), 482–485. Bates, T. (1994). Social Resources Generated by Group Support Networks May not be
- Beneficial to Asian Immigrant-owned Small Businesses, Social Forces, 72, 3, 671–89. Davidsson, P., Honig, B. (2003). The role of social and human capital among nascent
- entrepreneurs. Journal of Business Venturing, 18, 301 – 331. Landry, R., Amara, N., Lamari, M. (2002). Does social capital determine innovation? To what
- extent?. Technological Forecasting & Social Change, 69, 681–701. Aldaibat, B. (2017). The Role of Social Capital in Enhancing Competitive Advantage,
- International Journal of Business and Management Invention, Volume 6 Issue 4, 66-78. Sorokin, P. A. (1994). Çağdaş Sosyoloji Kuramları. (Münir Raşit Öymen, çev.), Kültür
- Bakanlığı Yayınları. Harper (Orijinal eserin yayın tarihi 1928). Kahya, E. & Erdemir, A. D. (2000). Bilimin Işığında Osmanlı’dan Cumhuriyet’e Tıp ve Sağlık
- Kurumları, (1. Baskı), TDV yayınları. Sayılı, E. (1981). Certain Aspects of Medical Instruction in Medieval İslam and its influence on
- Europe, Belleten, Cilt: XLV, Sayı:178, 83-84. Yıldız , Z. Topuz, H. (2011). Sosyal Sermaye ve Ekonomik Kalkınma İlişkisi Açısından
- 226. Akkuş, Y. (2018). Şifahane’den Hastahane’ye Osmanlı Toplumunda Vakıf, Sağlık Ve Tıp. Atıf Yayınları. Brown, E., and Ferris, J.M. (2004). Social Capital and Philanthropy. The International Society for Third Sector Research. Toronto, Canada. https://cdn.ymaws.com/www.istr.org/resource/resmgr/working_papers_toronto/brown.e leanor.pdf, Erişim tarihi: 13.05.2021 Sözen, C. H. (2009). Örgütsel Öğrenme, Değişim ve Sosyal Ağ Düzenekleri, Örgütlerde Değişim ve Öğrenme içinde. Kadir Varoğlu ve Nejat Basım (ed.) , (s.123-145) , Siyasal Yayınevi. Okay, A. (2000). Kurum Kimliği, 2. Baskı, Medicat Yayınları. Saukani, N. & İsmail, N. A. (2018). Identifying the Components of Social Capital by Categorical Principal Component Analysis, Springer Science Business Media B.V., part of Springer Nature 2018, 631-655.
